Dante wyrwał sie zamyślenia na widok dziewczyny. No było na co popatrzeć... Agnus tym razem zapracował na swoją nagrodę.
-Wiesz, ubrana też świetnie wyglądasz... -zażartował przelatując ją wzrokiem od stóp do głów.
W czasie gdy Misaki się przebierała Dante odwiedził miejscowego medyka i zbadał swoje rany. Doktor zmienił mu opatrunek i oczyścił rany które i tak szybko się goiły. Na szczęście nic takiego sie nie stało. Kilka ran ciętych to za mało by wykluczyć z gry Łowcę Demonów!
Powoli zaczęli iść w stronę centrum miasteczka. Po drodze Dante postanowił zapytać o coś Misaki. Idąc obok niej czuł się dziwnie gdyż widział zazdrosne spojrzenia panów i zszokowane twarze kobiet. Liczył ze będzie wyglądał raczej jak ochroniarz niż narzeczony Misaki.
-Ty i twój ojciec... W jakich interesach tu przybyliście?

Po kilku kokach Dante przestał przejmować się ludźmi w około i westchnął lekko. Postanowił zadać kolejne pytanie:
-Nie jestem w tym dobry ale... Jesteś Quincy co nie?
Zostawił chwilę na odpowiedź mimo iż znał ją doskonale. Rana w głowie pustego wskazywała, że mógł zostać zabity tylko ze strzały Białych lub ewentualnie jego Ebony lub Ivory. Biorąc pod uwagę, że tej broni może używać tylko on wniosek nasuwał się sam.
-Skoro tak, to twoja matka lub ojciec pewnie też nim jest, więc powinnaś wiedzieć, że tu nie jest bezpiecznie... Mówiąc wprost mamy wojnę... Quinyc i Fullbringerzy kontra Bounto... Jeżeli nie jesteście w to zamieszani lepiej odjedźcie bo możecie być w niebezpieczeństwie... Poważnym...
Tutaj przemawiała przez niego troska o Misaki. Była młoda, piękna i pachnąca więc czemu miałaby się narażać na wojnie w nie swojej sprawie? Z resztą głupio by mu było gdyby o tym jej nie powiedział. Trochę to tak jak nie powiedzieć dziecku, że ognień parzy...

Dante wzruszył ramionami i uśmiechnął się cwaniacko.
-Po co, dlaczego? Kogo to obchodzi... O to będą się martwić przyszłe pokolenia.
Spojrzał w niebo z tym charakterystycznym błyskiem w oku. Tym który pojawiał się zawsze przed robieniem tego co najbardziej w świecie się kocha.
-Grunt żeby skopać tyle zawszonych zadów Bounto by na dźwięk twego imienia zlewały ich zimne poty!
Prawda jest taka, że Dante zamierzał stać się znany i podziwiany. Uważał że to jego obowiązek jako syna Spardy - Arrancara który zginął w obronie ludzkiej wioski. Nie zamierzał zhańbić swego ojca żyjąc jak tchórz z resztą tak samo jak Vergil i Nero.
-Szczerze mówiąc sam niewiele wiem. Tyle tylko, że coś się wydarzyło między Bounto i Quincy. Biali zostali poparci przez Fullbringerów i tak powstał Sojusz Duchowy. Sojusz postanowił płacić każdemu kto im pomoże wiec najemni Samotnicy, tacy jak ja, zjeżdżają na tę wojnę tak szybko jak się da. Im lepszy się okażesz tym większy udział ci wpadnie...
Dante nagle jakby coś zauważył i lekko się śmiejąc dodał.
-A wybacz... Ciągle cie o coś wypytuję... Dla rewanżu teraz ty wypytaj mnie.

Dante zastanowił się przez chwilę.
-Tak? Ja wiem, że przyjechałaś tu z ojcem, który jest kupcem, twoja matka była Quincy, że jesteś ciekawska, że twój tata daje ci trochę za dużo swobody moim zdaniem i że prawdopodobnie pochodzisz gdzieś z Francji. To by mi wystarczyło do znalezienia cię nawet gdybyś wyjechała z domu. A ty co o mnie wiesz?
Syn Spardy chciał podtrzymać rozmowę tak długo jak się da. Nie zawsze można się cieszyć towarzystwem tak pięknej dziewczyny w dodatku wyraźnie cieszącej się z jego towarzystwa. Typowe dziewczyny jakie zwykle spotykał były wręcz nim zafascynowane i niemal otępiałe z wrażenia. Nie żeby o to zabiegał (wyobraźcie sobie 4 piszczące na każde twoje słowo blondynki o ilorazie orzeszka) ale przy Michelle czuł się mało interesującym człowiekiem...
-Sory, nie wiem nic więcej. Płacą, dają jeść i gdzie spać w dodatku jest z kim pogadać więc nie zadaję pytań... Słyszę pogłoski ale to bardziej plotki niż informację...

Date spuści wzrok  zrobił minę jak zawstydzony dzieciak. Wiecie taka typowa mieszanka złości, rumieńca i napompowanych powietrzem policzków.
-Tylko się nie śmiej, ostrzegam cię! -zagroził głosem.
Otóż Date w czasie wolnym poza spaniem i leniuchowaniem miał jedną ukrytą przed światem pasję. Tak bardzo krył ją w sobie by świat nigdy się o niej nie dowiedział. Ale teraz, gdy został o nią zapytany nie miał wyboru... Musiał zdradzić, że interesuje się...
-Gotowaniem...
Wielki burak wskoczył mu na twarz i natychmiast odwrócił się by nie pokazać tego dziewczynie która niewątpliwie zaraz wybuchnie śmiechem na wyobrażenie Dantego w kucharskiej czapce z patelnią w dłoni.

Dante nieco się uspokoił. Słyszał ze czasem bogaci ludzie przebierają sie za biednych by zobaczyć jak to jest. Szczerze tego nie popierał. Dla niego było to raczej obrazą, tak jakby nasze stroje decydowały o naszej przynależności, zabawa paniczyków, którzy myślą, że jak przez godzinę ponoszą gorsze ciuchy to będą wiedzieć jak żyje się niższym warstwom społecznym. Nie raz dając w pysk takiemu przyjemniaczkowi dowiadywał się że miasto go tu nie chcę bo pobił jakiegoś arystokratę...
-Na prawdę? Co ty nie powiesz... Ja lubię śliczne panienki, leniuchować a już najbardziej to leniuchować ze ślicznymi panienkami...
Cóż Dante był znany w wielu wsiach jako tzw: "Biały bród". Biały od koloru włosów a bród od tego, że panny młode po spotkaniu go popadały w skrajną "nieczystość" . Fullbringer był lekkoduchem i rzadko popada w osobiste stosunki dzięki czemu każdą sytuację traktuje z zimnym dystansem. Co nie znaczy, że wizja leniuchowania wraz Michelle, śliczną, bogatą damą z Francji o figurze księżniczki nie przyzywała na jego twarz szczerego uśmiechu...
-To jak poleniuchujemy, ślicznotko? -zapytał żartobliwie i zaśmiał się wesoło.

Dante uśmiechnął się cwaniacko pod nosem.
-Na pewno nic gorszącego, księżniczko. Tylko Ty, Ja tuż koło ciebie, trawa pod jabłonią i cały dzień drzemania w cieniu dojrzewających owoców...
Taaaak... Taka wizja bardzo podobała się Dantemu. Chociaż jego wyobraźnia sięgała trochę dalej po zimne podmuchy wiatru, po których Misaki dostanie gęsiej skórki i szukając ciepła wtuli się w niego, a on przykryje ją ramieniem i płaszczem zapewniając ciepło i ochronę przed zimnym powietrzem. Tak taka wizja baaaaaardzo odpowiadała Dantemu.
Zaśmiał się radośnie do swoich myśli, które nagle go naszły.
-Ciekaw jestem jak zareagowałby twój tata gdybyś przyprowadziła mnie do domu. Ja na jego miejscu padłbym na zawał!

Dante pokiwał głową.
-Tak myślałem. Rodzice lubią takie pogadanki, co nie?
To było pytanie. Matka Dantego odeszła kiedy chłopcy mieli 10 lat więc jeszcze nie byli w wieku rozbójniczym. Chociaż każdy z nich był świadom swoich mocy od urodzenia nie rozrabiali prawie w ogóle nie chcąc robić samotnej matce kłopotu. Trenowali po lasach walkę chociaż nie było to dla nich łatwe. Kiedy osiągnęli wiek 19 lat każdy z nich poszedł w swoją stronę, obiecując reszcie na grób matki, że jeszcze kiedyś się spotkają. Wszyscy trzej.
-To musi być miłe uczucie... Wiedzieć, że ktoś tak bardzo się o ciebie martwi. Myślę, że to z troski o ciebie ojciec robi te kazania... Nie powinnaś stawiać go w sytuacji gdy musi to robić. -powiedział patrząc z uśmiechem w niebo, śląc myśli do Nero i Vergil'a.

Ostatnio edytowany przez Dante (2013-02-01 21:18:35)