Simon był zmęczony walką jednak równie ucieszony i poczuł najedzenie "Zacznę to chyba lubić" pomyślał. Rozejrzał się po rozwalonym terenie, o dziwo nie przejmował się rannym, wręcz był zadowolony. Po chwili odpoczynku poszedł w poszukiwaniu walki.

Simon nie czekając dłużej poszedł zwiedzać dalej miasto, wydawało by się że zmierza w kierunku ratuszu." Trzeba się jakoś rozerwać, coś wszamać lub kogoś" pomyślał i ruszył w drogę przekopując resztki rozwalonych targów i ławek oraz przyglądając się ludziom.

W okolicy śródmieścia, a dokładniej w małym ogrodzie na dachu pojawili się razem Misaki i Dante. Chłopak puścił dziewczynę i lekko wstydliwie przeprosił.
-E... Wybacz. Uznałem, że tak będzie szybciej niż na piechotę...
Syn Spardy miał szczerą nadzieję, że nie spotka się zaraz z szybkim ruchem jej ręki uderzającej w jego twarz za tę zniewagę. Michelle nie była zwykłą wioskowa dziewką żeby imponowały jej takie umiejętności więc nie spodziewał się słów uznania. Bardziej chyba pasowałby tu tekst w stylu: "Jak śmiałeś, prostaku?!" jak to zwykle reagują damy z wyższych sfer. Niestety Dante nigdy nie miał szczęścia przebywać na salonach ani być podejmowanym przez tak wysokie persony.
-Tutaj jest sporo sklepów. Znam jednego dobrego szwacza tutaj, zrobił mi ten płaszcz. Bez problemu w godzinę uwinie się z dobrą sukienką.

Dante uśmiechnął się miło i powoli, razem z Misaki zaczął schodzić schodami z ogródka dachowego.
-Tędy.- powiedział wskazując uliczkę handlową.
Ulica ta bynajmniej nie pasowała do Fullbringera. Sklepy tu nie należały do najtańszych a towary były przedniej jakości. Kwiaciarnie pełne róż, jubilerzy ozłoceni błyskotkami, najlepsi kowale z błyszczącymi zbrojami i oczywiście szewcy światowej sławy. Przechodząc obok jednego z kramów Dante niepostrzeżenie zwinął czerwoną różę. Wręczył ją Michelle i powiedział:
-To za opatrunek...
Tak. Dante zwyczajnie ją ukradł. Kieszonkowcy zdarzali się wszędzie i nikt im za to ręki nie urywał... No chyba że zostaną złapani. To inna sprawa.
W końcu doszli do małego sklepiku gdzieś w połowie ulicy. Szyld głosił "Mistrz igły Agnus" i miał wyrytą małą szpulkę od nici. Dante wprowadził dziewczynę otwierając przed nią drzwi i jak to miał w zwyczaju od progu wrzasnął:
-AGNUSSSSS!!! To JA!!!!!!
Zaraz odezwał się głos mężczyzny:
-Nie mam pieniędzy! Idź sobie!
-Spokojnie. Dziś ja ci zapłacę...
Z drzi an przeciwko wyszedł mężczyzna, koło 40 o długich brązowych włosach i monoklu w lewym oku. Był postawny i ubrany w biały kaftan bez rękawów. Wyglądał bardziej jak bogatszy zabijaka niż jak szewc.
Agnu zerknął na Dantego a potem na dziewczynę. Jego oczy zbielały i niemal szeptem wyksztusił:
-Czy ty prosisz mnie o to co myślę?!
-Tak, sam w to nie wierzę... Ale nie oświadczyłem się romantyku!
Agnus odetchnął z ulgą.
-Bogom dzięki... Jeszcze tego by brakowało żeby więcej sie takich jak ty pojawiło... Trzech to i tak za dużo na ten świat... Przepraszam cię, Pani. Witaj w mym skromnym zakładzie. Wnioskuję ze sprowadza się tutaj twój ubiór?
Agnus ie wzbraniał się i po prostu odsłonił ciało dziewczyny. Zacmokał z trudem.
-Hmmm... Nie jest tak źle... Dam nawet radę odtworzyć cały stój o ile dasz mi godzinkę... i o ile on zapłaci... Moge? -zapytał wskazując miarkę. Dante podszedł do okna i się odwrócił. Tak jak nakazywała mu kultura.
-Nie musisz się mnie wstydzić. Powiedzmy, że mam trochę specyficzny gust jeśli chodzi o płeć człowieka... -przyznał otwarcie szewc.

Agnus zdejmując miarę po kolei z ramion, biustu, talii i bioder dziewczyny niemal zatracił się w swej pracy a miły uśmiech nie schodził mu z twarzy. Widać na prawdę lubił szyć i sprawiał mu to ogromną radość. Dante widząc zaangażowanie przyjaciela wciąż odwrócony odpowiedział za niego.
-Tak specyficzny... Bardziej niż kobiece krągłości ociągają go twarde męskie pośladki... Ale poza tym jest całkiem normalnym szewcem i drwalem.
Tajemnica świetnej budowy ciała Agnusa rozwiązana. W takim mieście jego sklep nie cieszył się zbytnią popularnością wśród bogatszej i lepszej konkurencji. Znalazł więc sobie bardziej zyskowne zajęcie czyli wycinka. Miejscowi mówią, że raz ciągnął na raz trzy potężne dęby przez pół miasta. Nikt ie zaprzecza ani nikt nie potwierdza...
Po kilku chwilach szewc-drwal zwinął miarkę i wyciągając lniany szlafrok zarzucił go na dziewczynę ściągając z niej resztki sukni. Rzucił też Dantemu jego płaszcz, który Fullbirnger złapał zwinnym ruchem.
-Pani wybaczy że zostawiam ja w tym nędznym towarzystwie ale praca czeka. Przepraszam...
Dante odparsknął Agnusowi:
-Tylko rusz się tym razem. Nie mam ochoty czekać tu 3 dni jak ostatnio Nero.
-To nie moja wina! Wszyscy trzej chcieliście płaszcze z najwytrzymalszych materiałów a to trwa! Twój po tych trzech latach wciąż jest jak nowy!
Dante nie odpowiedział a Agnus zniknął w swej pracowni. Misaki i syn Spardy zostali na chwilę sami.

Dante nie obraził się ani trochę. Potrafił rozpoznać kiedy ktoś żartuje a kiedy nie. Jednak z tym miejscem wiązał się pewien mroczny sekret Dantego a raczej całej jego rodziny... Z której pozostał tylko on i jego dwaj bracia. O ile jeszcze żyją.
-Rzadko... Czasem wpadam pożyczyć trochę pieniędzy. Mój ojciec kiedyś uratował życie Agnusowi więc nie odmawia mi pomocy. To dobry człowiek... Uszył mi i braciom charakterystyczne płaszcze podobne do tego jaki nosił nasz ojciec. Trzy lata... A na nim ani jednego zadrapania.
Dante na chwilę zamilkł. Nie lubił gadać o rodzinie, krepowało go to. Mimowolnie drapiąc się w tył karku przesunął dłonią po rączce miecza. Kochał tę broń. Była świadectwem jego mocy bez której nie mógłby robić tego w czym jest najlepszy.
Na pytanie Misaki wrócił mu nieco humor. Odwrócił się do niej przodem i pożerał wzrokiem. Powoli podchodził coraz bliżej i bliżej, i bliżej...
-A kto powiedział, że nie powinnaś? Nie znasz mnie... co jeśli to właśnie mój sposób na porywanie młodych, bogatych dziewcząt dla okupu? Co jeśli zmuszam je do niewolniczej pracy i nierządu? Co jeśli sprzedaję je do domów uciech za duże pieniądze?
Dante był już o kilka centymetrów od Misaki i patrzył jej w oczy przeszywając wzrokiem.
-Jesteś pewna, że możesz mi zaufać panno Michelle? Obcemu zabijace i podejrzanemu szewcowi w miejscu którego nie znasz w mieście do którego dopiero co trafiłaś?
Tym razem to Fullbirnger liczył, że dziewczyna pozna się na żarcie i nie obrazi sprzedając mu kolano między nogi i dłoń w twarz.

Dante lekko się zaśmiał. Poprawił ręką włosy drapiąc się w czubek głowy. Skoro dawała takie propozycje to na pewno była na tyle bogata by jednym słodkim wzrokiem do tatusia spłacić wszystkie jego długi. Cóż, niektórzy mają bogatych rodziców...
-Porządnym mówisz... Dobrze, że chociaż ty tak uważasz...
W tej właśnie chwili z pracowni wyszedł Agnus niosąc na rękach nowiuteńką, pachnącą i identyczną sukienkę jak ta którą zniszczyła w walce Misaki.
-Trochę mi to zajęło bo trochę urosłaś w dekolcie ostatnio... Jeszcze trochę i byś sie dusiła w tym stroju ale nieco to poszerzyłem i pochodzisz jeszcze spory czas nawet jeśli natura "wzbogaci" bardziej twoją osobę...
Urwał widząc jak Dante jest blisko Misaki i zaraz zbladł. Wrzasnął na chłopaka wściekle.
-A ty co? Dawno panienki nie ruszałeś zboczeńcu! Ja ci dam w moim sklepie dotykać swoimi brudnymi łapami niewinne niewiasty!
Rzucił w Dentego nożyczkami na co ten odskoczył w uniku uderzając głową w ścianę i tyłkiem w podłogę. Złapał się z czaszkę posykując z bólu.
-Auć... -poskarżył się Fullbirnger.
-I tak dystans ma być! Znaj swoje miejsce szczeniaku! Proszę wybaczyć temu prymitywowi, Pani. Obiecuję, że to sie nie powtórzy... -powiedział po części do Dantego i do Misaki robiąc odpowiednio złą i miłą minę. Na twarzy tego starszego faceta wyglądało to dość zabawnie.
-Czekaj, niech ja cię... -zaburczał pod nosem Dante. Wstał i rzucił na ladę mały woreczek który zabrzęczał pieniędzmi. -Dzięki... chodźmy już lepiej zanim zacznie we mnie miotać toporkami...
Dante wyszedł i odczekał chwilę by dziewczyna mogła się ubrać. Agnus zaprowadził ją do małej przebieralni i zabrał się za przeliczanie zarobku.