Dante też się uśmiechnął.
-Tak, to dobry pomysł: dla wspólnego dobra nas wszystkich.
Dante ziewnął zasłaniając usta przedramieniem. Towarzystwo Misaki było niezwykle miłe ale Dante nie potrafi być pomiędzy dwiema skrajnościami: nieskończonym lenistwem lub żywy srebrem. Krótko mówiąc brakuje mu odrobiny akcji. Chętnie natknąłby się na kogoś lub coś, co mógłby zmiażdżyć! W dodatku od pewnego czasu czuł, że coś się w nim kryje. Coś co niedługo wyjdzie na wierzch i pokarze pazury. Trochę się tego obawiał ale jednak chciał w końcu to z siebie wyrzucić.
-Ciemno się robi... Twój ojciec nie będzie się o ciebie martwił, że wracasz tak późno? Nocą nie jest zbyt bezpiecznie nawet dla nas...

Dante rozejrzał sie po okolicy po czym zastanowił chwilę. Westchnął ciężko po czym odpowiedział.
-Byłoby miło... Ale mój obóz jest w przeciwną stronę. Jeśli nie wrócę na noc pomyślą, że zdezerterowałem i ktoś zajmie moje łóżko...
To była głupia wymówka ale jednak prawdziwa. Dante był teraz rozdarty między chęcią pobycia z Misaki odrobinę więcej czasu a obowiązkiem wobec siebie i towarzyszy broni. Patowa sytuacja...
-Trudno... Szkoda ale wracam do obozu. Postaraj się nie zginąć a znajdę cię niedługo... A na razie...
W tym momencie błyskawicznie zbliżył się do Michelle i musnął ustami jej policzek na pożegnanie. Jej skóra była miękka i pachnąca, a w dodatku gładka jak aksamit.
-Bywaj, księżniczko... -i zniknął za pomocą Bringerlight.

z/t