Misaki co prawda miała jeszcze wystarczająco sił żeby bawić się choćby przez długi czas, bo bardzo energiczna była z niej dziewczyna, gdy ktoś odgadł jak lubi się bawić. Po prostu stwierdziła, że gdyby trwali zbyt długo w jednej czynności, to w końcu zrobiłoby się niezręcznie. Miała też dość sił aby wyjść pieszo na brzeg, jednak to nie było jej dane. Już sobie wyobrażała co myślą teraz o nich przyglądający im się rybacy i uśmiechała się do tych myśli. Pewnie stwierdzili, że ta dwójka uciekła z zakładu dla obłąkanych. W sumie nie dziwiłaby się  gdyby na prawdę za takich ich uważali - w końcu na takich właśnie wyglądali.
-Padało? - dziewczyna spojrzała wątpiąco na dzisiejsze bezchmurne i słoneczne niebo. To w końcu Hiszpania, tu musi być ciepło i słonecznie, o ile nie ma deszczu. - Powiem, że poślizgnęłam się i wpadłam do rzeki.
Nie uwierzą, ale deszcz i tak był o wiele mniej prawdopodobny.
-Bez urazy, ale na prawdę nie chcę nosić twojego płaszcza. - nie to, żeby jej się nie podobał, czy coś, ale po prostu widok kobiety w ubraniu męskim, podczas gdy mężczyzna właśnie bez tej części ubioru idzie obok niej daje ludziom pełne prawo do uważania, że z tą damą jest coś nie tak. - I na prawdę, lubię swoje ciuchy i chyba ich nie zdejmę. Jest ciepło, nie przeziębię się.
Nie miała zamiaru zdejmować tych ubrań, chociaż były podarte i przemoczone, bo po pierwsze, wciąż były wygodniejsze niż jakakolwiek suknia, a po drugie... na prawdę nie miała ochoty przebierać się w pobliżu Dantego.

Misaki oczywiście nie zrozumiała go źle i wiedziała mniej więcej o co mu chodzi, że nie miał żadnych złych zamiarów. Lecz mimo wszystko, czysto zapobiegawczo, wolała pozostać w ubraniu. W swoich ciuchach, nawet jeśli były do reszty przemoczone, czuła się znacznie lepiej! Gdy Dante zaczął się tłumaczyć, zachichotała. Zabawny z niego facet, nie ma co. Każdy facet jest w sumie zabawny, gdy zaczyna się tłumaczyć.
-Rozumiem, rozumiem!
Ona w sumie też w facetach mogła przebierać, a dziesiątki lgnęły do niej z wywieszonymi jęzorami, ale nie mogła sobie pozwolić na "tracenie głowy" do kogokolwiek. Wszystko ma pod kontrolą - każde uczucia należy trzymać na wodzy i pozostawić sobie zdrowy rozsądek, który pozwoli wszystko ułożyć i przemyśleć, potem dopiero można się zakochiwać. Co do Dantego rozsądek powinien być jeszcze bardziej wyczulony, bo tu jest wyjątkowa łatwość pominięcia któregoś z elementów, co spowodować może katastrofę.
-Bez nerwów. - uspokoiła go jeszcze, przestając już chichotać. - I tak wyschnę siedząc na słońcu. Chyba, że masz zamiar gdzieś jeszcze mnie zabrać.
Niech nie myśli, że dziewczyna porzuci pomysł odwiedzenia obozu - jeśli on jej nie pomoże, sama znajdzie sposób!

Obiecał ją zabrać? Otóż właśnie nie obiecał, ale skoro tak twierdzi, to dla niej tym lepiej. Szczerze mówiąc, aż tak bardzo jej się tam nie spieszyło, żeby musiała tam być akurat dzisiaj, a i nie interesował jej sam obóz, a walka. Chciała po prostu poznać powód, dla którego cała ta wojna wybuchła, oraz może w jakiś sposób, jaki tylko jest możliwy, wziąć w niej udział.
-Chcę pomóc, mieć jakiś udział w tej walce, gdy już się dowiem o co walczycie. - a skoro już się dowie, to może okaże się, że nie ma wcale ochoty pomagać?
-Wiesz, jak w tych wszystkich komnatach i ogrodach jest cicho i nudno? Ja nie po to dostałam tę moc, żeby siedzieć z nią zamknięta i nie móc nawet wypuścić strzały! - w jej głosie wyraźnie słychać było złość i pewien rodzaj żalu. - Nie ma tam jakiegoś miejsca, gdzie pomagają kobiety? Punkt medyczny, czy coś w tym stylu?

Regularna bitwa? Może i chciałaby choć raz coś takiego na oczy zobaczyć, ale była pewna, że to nie dla niej. Na pewno nie wytrzymałaby długo biorąc pod uwagę jej niesamowicie śmieszną potęgę i krzepę fizyczną.
-Dlaczego nic nie może być ważniejsze niż on, skoro dla niego jest wiele rzeczy ważniejszych niż ja?
Wiadomo, że ojciec był dla niej ważny, a on niezwykle się o nią troszczył. Wręcz zrobiłby wszystko, żeby trzymać ją zamkniętą w tych komnatach, byle tylko nie poszła nigdzie, gdzie może ją spotkać niebezpieczeństwo... jednak jego wszystko to za mało, bo ona ciągle się gdzieś wymykała. Nie rozumie, że ona potrzebuje trochę przeżyć i ona nigdy nie będzie jedną z takich słodkich panienek, dystyngowanych dam?
Smutno jej się zrobiło, gdy Dante wspomniał o swojej rodzinie. Ona wiedziała, jak to jest, gdy kogoś brakuje, więc w pewnym sensie rozumiała o co mu chodzi.
-Nie mogę przez całe życie pić herbaty. - Ta odpowiedź według niej wystarczyła na pytanie Dantego - nie pozwoli jej na to charakter, czy temperament. Tak, jeszcze może wyjdzie za jakiegoś bogatego panicza, i dnie będą jej beztrosko upływać na wizytach u innych bogatych paniczów i rozmowach z bogatymi, wystrojonymi, czyściutkimi kobietami? Już woli opatrywać śmierdzących, upaćkanych krwią mężczyzn, którzy nie bali się ubrudzić się w imię czegoś. Bo co taki panicz może wiedzieć o odwadze, czy bólu? O jakich przygodach może jej opowiedzieć? Czym ją zaciekawić i jak sprawić, że będzie go podziwiała?

Dziewczyna wiedziała, co on może o niej myśleć. Głupia, rozpuszczona dziewucha, nudzi jej się w domu, to chce iść na wojnę, a nawet nie wie, co tam się dzieje. Owszem, nigdy nie widziała, jak wygląda wojna od środka, i choć to ją ciekawiło, to nie ciekawość była powodem, że chciała odwiedzić obóz. Chciała... po prostu coś poczuć, jakieś emocje? Łączyć się w bólu z innymi, być częścią czegoś.
-Ja kocham jego i on kocha mnie, obydwoje o tym wiemy.
Życie każdemu układa się inaczej. Misaki już wiedziała, że Dante miał ciężko, ale to właśnie ludzie ukształtowani trudnościami są dla niej tymi na prawdę wartościowymi. Może ona sama jest pusta i nic nie wie o życiu, ale właśnie tę wiedzę pragnie zdobyć. Ona nie chce się kręcić wśród dworskich pustaków. Chce poznać wartości.
-Suche... - mruknęła cicho i chwyciła jego wyciągniętą dłoń.