Również szybko dopił, po czym lekko odstawił kielich.
-Jak się nazywa Twój dostawca? Wolę wiedzieć, żeby za długo tam nie zabawić - powiedział szybko, nie chcąc, żeby Rodrigez pomyślał, że Raoki szpera w jego szemranych interesach. Bo nie szperał, szczerze mu zwisało, jak Rodrigez kręcił na boku, dopóki trzymał ich stronę w świętej wojnie było to dopuszczalne.

-Wiesz przecież że jestem jednym z najszybszych, o czas się nie martw - powiedział i wręcz zniknął, w jednej chwili uaktywniając łuk i hirenkyaku ( 50 szybkości) i wybiegając z domu. Biegnie w stronę czarnego rynku z pełną możliwą prędkością, oszczędzając czasu skacząc lekko po kominach. Są one bowiem najwytrzymalszą z wysokich części miasta, więc idealnie nadają się do skakania po nich. Po chwili doskakuje do czarnego rynku...

Zanim zapukałaś z domu zdążył wyłonić się mężczyzna w średnim wieku. Ubrany był w powłóczysty, brązowy płaszcz lekko obdarty na końcach, chodź sprawiający wrażenie dość dostojnego.
-Czego tu szukasz młoda damo? - spytał Rodrigez, a w jego tonie dosłyszeć można było lekki ton rozbawienia.

Raoki mknąc po kominach z pełną prędkością z lekkim impetem 'pojawił' się znienacka przy nieznanej mu dziewczynie.
-Proszę, Twoja paczka, wybacz że przerywam rozmowę z piękną panią - stwierdził lekko speszony obecnością damy. W końcu kobiety rzadko odwiedzały Rodrigeza...

-Nie, wszystko w najlepszym porządku - skłamał lekko Raoki, gdyż Rodrigez prosił o nie zabijanie nikogo... co w sumie się nie udało. Ale cóż, na to Raoki poradzić nic nie mógł, a Rodrigeza lepiej nie martwić. Spojrzał z lekkim współczuciem na damę, czuł jednak że Rodrigez z nim skończył.

-Potrzebuję paru informacji. - odpowiedziała Misaki gospodarzowi na pytanie o cel wizyty. - Mam nadzieję, że będę mogła je otrzymać tutaj.
Co chwila spoglądała to na Raokiego, to na Rodrigeza. Widać młody mężczyzna miał wykonać dla niego jakieś zadanie. W sumie to nie przeszkadzało jej, że on tu jest. Może też będzie wiedział kilka rzeczy?
-Chodzi mi o quincy o czerwonych strzałach.

-I tak bardzo wiele się dowiedziałam i jestem bardzo wdzięczna. - Misaki skłoniła się Rodrigezowi, który przekazał jej bardzo ważne informacje. Wiedziała już przynajmniej kogo ma szukać. - Byłabym również niezwykle wdzięczna za pomoc, zarówno Panu, jak i Paniczowi. Nie wiem tylko, jak będę się mogła odwdzięczyć za poświęcony mi czas.
Dziewczyna znalazła niezastąpioną pomoc. Trzeba z niej skorzystać, bo inaczej: nie będzie miała żadnej opcji, żeby przeprowadzić to zadanie.

-Nie wiem, czy to dobrze, że zna te ciemne uliczki, ale chyba nie mam innego wyjścia, tylko się go trzymać.
Misaki z pewnością będzie się czuła nieco pewniej mając przy sobie oficera podczas spacerów po ciemnych uliczkach. Dodatkowo, może to nieco ograniczy jej strach, bo bądź co bądź w końcu ona poluje na kogoś, kto niedawno próbował ją zabić... Już teraz na tą myśl trzęsły się jej dłonie.
-Jeszcze raz dziękuję za pomoc. - to do Rodrigeza -  I za chęć pomocy - to już do Rao.

Dante doczłapał się do domu Rodrigeza z prowizorycznym opatrunkiem na ciele. Ostatnia walka mocno nadwyrężyła jego zdrowie więc potrzebował lekarza. A Rodrigez nie raz ratował go z o wiele gorszych opresji.
Wszedł z wózkiem Augusta nawet nie pukając.
-Puk, puk kochanie! Już jestem! -zakrzyczał od frontu.
-Rusz swój prześliczny tyłeczek i znów uratuj mi dupę... Szybko, mogło się wdać zakażenie albo demon miał truciznę... Tak czy inaczej BOLI!
Usiadł na krześle o ile po prostu na nie nie runął. August z krzesłem na kółkach siedział koło niego.
-A teraz mały poznasz mamusię... Dowiem się czego od ciebie chcą ci ludzie?