Tak się złożyło, że Misaki akurat koniecznie musiała przejść obok tej karczmy, przed którą siedział Dante. A zauważyła go, bo zbyt rzucał się w oczy, żeby mogła go nie zauważyć. Miała dylemat co do tego, czy powinna dać mu się zauważyć. W sumie to może on pomyśleć o niej różne mniej lub bardziej prawdziwe rzeczy i mieć o niej różne opinie, czy też przestać ją w jakiś sposób lubić, czego by nie chciała, bo w pewien sposób zależało jej na jego sympatii i miała co do tego kilka powodów. Postanowiła jednak podjąć ryzyko. Zarzuciła kaptur na głowę tak, że zasłaniał jej wyjątkowo jasne włosy i utrudniał zauważenie twarzy i szybkim krokiem próbowała przemknąć przed jego oczami niezauważona. A nuż się uda?

Interesująca sprawa. Misaki rzeczywiście nie wpadła na to, że Dante potrafi wykryć osobę o duchowej energii, bo sama takiej umiejętności nie posiadała jako samouk quincy, którego nikt nie instruował co i jak ma robić. W każdym razie, szła dalej. Poczuła, że to trochę dziwne, że chłopak nie zwrócił na nią większej uwagi, więc postanowiła jeszcze się obejrzeć, a tu... klopsik. Idzie za nią. Nie miała już zbyt wielkich nadziei, że jej nie poznał. Przyspieszyła więc nieco zastanawiając się co zrobić, aby uczynić te podchody ciekawszymi. Póki co wręczyła jakiejś kobiecie tulącej zziębnięte dziecko wartościową monetę i weszła w jedną z wąskich uliczek łudząc się, że może zgubi pogoń. Szkoda tylko, że nie znała się na budowie tej dzielnicy i podróżowała na ślepo...

Oczywiście, że obdarowywanie ludzi czymś, czego ma się w nadmiarze nie jest niczym specjalnym, ale która z bogatych dam wstąpiłaby tu w stroju jednego z biednych? Misaki w dodatku nie pragnęła żadnej pochwały - robiła to dla własnej satysfakcji. A już na pewno nie pragnęła, żeby Dante zachwycał się tym, co robi. Ona ma ważniejsze cele.
Gdy rozejrzała się dookoła osłaniając oczy przed słońcem i nie zauważyła swojej pogoni stwierdziła, że chyba jednak Dante zostanie zwycięzcą w tych podchodach. Miał w sumie sporą przewagę biorąc pod uwagę jego umiejętności i to, że mógł nieco bardziej znać się na tym terenie. Ona w końcu wpadła tu pierwszy raz. Jej nieznajomość miasta ujawniła się wtedy, gdy natknęła się na ślepą uliczkę. To dopiero porażka...

Gdy chłopak objął ją w talii pisnęła krótko gdyż ją zaskoczył, ale ten pisk zaraz przekształcił się w charakterystyczny śmiech łaskotanej osoby mającej łaskotki.
-Przestań. - udało jej się wydusić w czasie śmiechu. Dobrze, że znajdowali się w tym miejscu, a nie innym, bo tutaj mogą sobie pozwolić na takie wygłupy. Nie to co w mieście, gdzie taka poufałość mogłaby zostać bardzo źle odebrana przez ludzi, czy nawet zbrojne straże. I ciężko byłoby im wyjaśnić, ze tak na prawdę nie jest molestowaną kobietą, oraz że zna Dantego.
Tak na prawdę może rzeczywiście powinna dać chłopakowi soczystego kopniaka, ale fakt był taki, że podobała jej się taka znajomość, ten stopień zażyłości. Może nie powinien, ale jej się podobał.

Po usłyszeniu tej propozycji z piekła rodem na chwilę przestała się śmiać. Ale tylko na chwilę, bo dłużej nie mogła będąc łaskotaną. Interesująca, bardzo interesująca propozycja, aczkolwiek warta rozważenia, biorąc szczególnie pod uwagę to, że są w takim a nie innym miejscu i tu na prawdę wiele jej wolno bez żadnych konsekwencji od strony ludzi, którzy widząc podobne sytuacje niezwłocznie przekazaliby informację o nich bezpośrednio do jej ojca. A tutaj byli tylko ona i Dante oraz ludzie, u których wszystko zostanie tajemnicą i u których jej czy jego tożsamość nie ma najmniejszego znaczenia.
Dante spodziewał się ciosu w twarz? Widocznie niewiele znał takich księżniczek jak ona, bo słaby był w przewidywaniu ich zachowań. Co prawda, ten delikatny niczym muśnięcie jedwabiu pocałunek, jaki złożyła na jego policzku, niezbyt wiązał się z przepowiadanym ciosem...
-Proszę, a teraz mnie puść.

Może i wyzwałby zalotników i z pewnością wygrałby ze wszystkimi, nawet na raz, ale wcale nie oznaczało to, że wtedy sam mógłby zostać zaliczony w poczet mężczyzn akceptowanych przez środowisko jako pełnoprawni pretendenci do jej ręki.
-Następnym razem... ci się nie uda. - powiedziała mierząc go pozornie groźnym wzrokiem, pod którym kryła się słabo chowana wesołość i grożąc mu palcem.
-MY idziemy? - zapytała, wyraźnie akcentując pierwsze słowo. Do tej pory to ona tu spacerowała, a interesów większych nie miała, tylko obdarowywała ludzi jedzeniem i pieniędzmi orientując się przy okazji, którym najbardziej potrzebna jest pomoc. Pieniążków zostało jej już na prawdę niewiele, więc na dobrą sprawę mogła już wracać.
-Jeśli masz ochotę gdzieś się ze mną wybrać, to sam coś zaproponuj.

-Do mnie? - Misaki uniosła ze zdziwienia jedną brew. - A nie za szybki jesteś?
Nieźle sobie pogrywa, nie ma co! Niestety, chłopak nie ma na co liczyć. Pomijając już nawet reakcję ojca, która na pewno byłaby histeryczna i mogłaby zagrozić jego zdrowiu, oraz gadanie ludzi na ich temat - nie znała chłopaka na tyle dobrze, by prowadzić go do domu. Ich drugie spotkanie i już miałby ją odwiedzać? Dobre sobie!
-Aha, więc... jeśli nie masz dobrych propozycji...
Ona miała jedno miejsce, do którego chciała pójść i tylko Dante mógłby ją tam zaprowadzić. Dlatego był jej potrzebny i do tego celu należało go wykorzystać, co nie oznacza jednak, że dziewczyna nie ma do niego żadnych uczuć!
-To może do ciebie, co? - i nie, to nie było to miejsce, które miałam na myśli przed chwilą jako bardzo ważne.

Żeby pokazać mu swoje prawdziwe mieszkanie Misaki musiałaby zawieźć go do Paryża. Tutaj przebywa w końcu tylko tymczasowo, nawet jeśli to "tymczasowo" ma trwać pół roku, czy nawet rok. A w sumie, nawet gdyby mieli wyruszyć w taką podróż, to ojciec mógłby się o tym nie dowiedzieć, szczególnie, że obecnie wyjechał na jakieś dwa tygodnie w interesach na południe zabierając ze sobą tą nieprzekupną część służby.
-Wbrew pozorom jestem całkiem samowystarczalna. I żadna z rzeczy, które wymieniłeś, nie jest mi niezbędna do życia.
Owszem, może miała wszystko, czego kiedykolwiek mogła sobie życzyć, ale to wcale nie oznacza, że jest rozpieszczoną pannicą. I łatwo mogłaby mu to udowodnić, a kto wie, czy to się nie zdarzy?
-Jest w sumie jedno miejsce, które chcę zwiedzić najbardziej ze wszystkich. - oby się zgodził, oby się zgodził! - A jest to obóz Sojuszu Duchowego! - Misaki po prostu marzyła o tym, aby wziąć udział w tej wojnie. Oczywiście, była kobietą, a w tych czasach nikomu nawet do głowy nie przyszło, że kobieta mogłaby walczyć, ale w końcu po co podarowano jej moce quincy, skoro nie może walczyć w ich sprawie?