Gdy Michi rozmawiała sama ze sobą nie zauważyła że jakaś osoba ją obserwuję chłopak miał coś w rodzaju chustki na twarzy wiec przypominał przez chwile bandytę . Chłopak siedział na ziemi wpatrując się w dziewczyne .Siedział bez ruchu jak by zamarł

Chłopak widząc że dziewczyna biegnie poderwał się wskoczył na dach i pobiegł za nią lecz dachami.Gdy dziewczyna się zatrzymała obserwator przykucną przy kominie obserwując ją i po chwili zszedł .
-Cii zaraz ci wszystko wyjasnie chodz .Po czym złapał dziewczyne za reke poporostu i szedł przed siebie.

\\\ Przejmuję fabułę ///

Chłopak nie wytrzymał i gdy Michi zaczęła mu grozić, przystanął, puścił ją i odwrócił się do niej.
-Posłuchaj! Ja staram się Ci pomóc. Widzę, że jesteś nowa, ale miałaś pecha rozumiesz? Wylądowałaś w nieciekawym miejscu. Jeśli zostałabyś dłużej na tej ulicy, pewnie spotkałyby Cię przykre rzeczy...
Chłopak spuścił głowę i jedną ręką podrapał się po tyle głowy, po czym znów spojrzał na dziewczynę.
-Dobra, nie będę nalegał. Możesz mi nie ufać, więc zrób jak uważasz. Jeśli chcesz znaleźć na jakiś czas bezpieczne miejsce to chodź za mną, bo nie będę więcej nalegał, jeśli nie to Twoje problemy już nie będą moim zmartwieniem.
Powiedział zniecierpliwiony chłopak po czym odwrócił się i zaczął iść wąską uliczką między domami.

Michi postanowiła zostać w miejscu, jednak po chwili z ulicy dało się słyszeć jakieś okrzyki nie przyjemne dla ucha. I to z pewnością nie od jednej osoby, a od sporej grupy, wydawałoby się męskich osobników. Poziom hałasu narastał, zwiastując zbliżanie się zagrożenia. Jako, że był środek dnia, powoli wydłużone cienie, zaczęły się zbliżać do wejścia w wąską uliczkę. Nagle bez ostrzeżenia, dłoń zasłoniła usta dziewczyny, a druga złapała ją za ramię prostując i przyciągając do ściany. Michi znów ujrzała zamaskowanego chłopaka.
-Proszę bądź cicho inaczej nas znajdą... Nie chcę mieć cię na sumieniu.
Gdy spora grupa bandytów przeszła obok uliczki gdzie się ukrywali, chłopak dopiero wówczas puścił dziewczynę z uścisku.
-To jest biedny okręg... Gdyby tylko shinigami tu czasem zaglądali to może by było lepiej, ale jest tak jak widzisz.
Chłopak znowu się podrapał po głowie. Po chwili wykonał szybki ruch ręką zdejmując swoją maskę i odsłaniając twarz. Miał krótkie czarne włosy i wyglądał na dość młodego.
-Jeszcze raz się zapytam, wolisz tu zostać czy chcesz znaleźć się w bezpiecznym miejscu? A tak w ogóle jestem Anter.
Przedstawił się po chwili po czym rozejrzał się szukając w okolicy zagrożenia, jednak już było dobrze, mimo że ta okolica wcale nie była bezpieczna.

Po krótkiej chwili i przedstawieniu się przy chłopaku, ten uśmiechnął się. Nadal trzymając ją za rękę, pociągnął ją lekko by w końcu ruszyła i ruszył w dalszą część uliczki. Jak się okazało między tymi domami istniała wielka sieć drobnych uliczek jednych ślepych innych rozgałęziających się. Anter jednak poruszał się płynnie przez każdą z nich, jednak przy każdym większym rozejściu sprawdzając stan bezpieczeństwa. Ten obszar musiał być faktycznie niebezpieczny, tak jakby wandale i grupy bandytów były tu przy władzy. W parunastu minutach wraz z Michi dotarli do jednego z pospolicie wyglądającego domu jak każdy inny.
-Choć coś ci pokażę.
Powiedział po upewnieniu się, że jest wszystko w porządku po czym wciągnął dziewczynę przez w połowie zabite deskami wejście. Ciemny wąski korytarz jednak jak się okazało dalej były schody, a za nimi spore pomieszczenie, które było kryjówką chłopaka.
-Witaj w moim małym świecie.
Rozkładając ręce powiedział wesoło w stronę Michi po czym się uśmiechnął. Wskazał jej też kilak krzesełek, gdyby chciała usiąść.

Po nieśmiałym stylu rozmowy chłopaka łatwo było zauważyć, że jednak nie miał zbytniego kontaktu z przedstawicielkami płci przeciwnej. Mimo wszystko starał się być miły, ale też poważny. Kiedy Michi się w końcu odezwała, chłopak posłuchał jej. Nie naciskał, bo też zdołał zauważyć, że jest dosyć nieśmiała. Po krótkiej chwili postanowił odpowiedzieć dziewczynie na jej pytania.
-Jestem Anter Naso, niegdyś mieszkaniec tego domu... a raczej tego co z niego zostało. Shinigami... Jesteśmy teraz w świecie duchowym Soul Society. Wszyscy trafiają po śmierci tu, albo dzięki pomocy shinigami. Są oni specjalną kastą, osób. Potrafią świetnie walczyć i walczą z pustymi, którzy pożerają dusze takie jak my. Niestety nasz okrąg jest tak daleko położony, że tu ich pomoc nie sięga... W końcu mają własne problemy. Skoro pamiętasz jeszcze coś ze świata żywych to mogą to być wspomnienia, albo jakiś shinigami zaraz po śmierci uwolnił twoją duszę i losem akurat tutaj... Szczęśliwym losem jednak bym tego nie nazwał.
Chłopak spuścił lekko głowę.
-Kiedyś chciałem zostać shinigami, ale powiedzieli mi, że nie mam zbyt silnej energii duchowej bym mógł to zrobić... Ale ty...
Znów spojrzał na dziewczynę, tym razem jednak głęboko w oczy.
-Może mi się tylko wydawać, ale ty chyba masz sporą energię duchową jak na duszę. Może miałabyś szansę zostać jedną z nich i stać się silna, a także nauczyć się wielu rzeczy!
Powiedział rozemocjowany Anter.

Anter usiadł bo nie wiedział jak wszystko dokładniej wyjaśnić Michi. Podsunął sobie jeden stołek i oparł się wygodniej o oparcie.
-Widzisz z zostaniem shinigami, to nie taka prosta sprawa. Owszem, każdy może spróbować ale każdy jest też inny. W normalnym świecie nawet zza życia, z rzadka normalni ludzie mogą też mieć wyższą energię duchową niż niektórzy. Tamten świat nie jest też jedynym jaki istnieje. Ten jest przykładowo zupełnie inny. Tutaj dusza, żyje jak człowiek, tak jakby dostaje drugie życie, tylko im bliżej Seiretei tym lepiej, a my jesteśmy naprawdę daleko...
Zrobił krótką przerwę i wziął łyk wody z małego garnka, który leżał na stole.
-A ten dom... W tym okręgu zaczęły się wojny domowe. Ludzie niszczyli, a także zabijali innych, nie mówiąc już o innych nieprzyzwoitych rzeczach... Chciałem zostać shinigami, by móc zrobić z tym porządek, ale nawet gdyby ci najważniejsi z seiretei na to pozwolili nawet nie dałbym rady przetrwać w akademii, a tam trzeba posiadać trochę więcej energii duchowej, niż normalnie. Ja nie mam wyboru, więc ukrywam się tutaj i staram się pomagać innym osobom, takim jak ty. Ale w przeciwieństwie do mnie, ty możesz zadecydować. Ja spokojnie sobie dam radę, a odkryłem kiedyś tajną drogą w pobliże bramy do Seiretei, gdzie mogą sprawdzić czy się nadajesz czy nie, na jedną z nich.
Anter znów się uśmiechną do Michi.
-Proszę nie marnuj szansy, jaką masz.
Po chwili zamilkł i czekał na to co odpowie dziewczyna.

Ostatnio edytowany przez Tsuki (2013-01-08 08:13:33)