Misaki zrozpaczona krążyła po placu. Rozłożysta suknia zdążyła się już u dołu zniszczyć, trzewiki zaczęły boleśnie obcierać jej delikatne stopy, a z misternie ułożonej fryzury pozostało tylko kilka trzymających się czubka głowy kosmyków, spiętych srebrnym grzebyczkiem. Reszta włosów rozsypała się, opadając na ramiona, czy zapłakaną twarz. Dziewczyna była w zupełnej panice. Nie wiedziała, co się stało. Nie miała też zupełnie najmniejszego pojęcia, co ma zrobić. Nie miała nawet pojęcia, w jakim jest mieście i jak udało jej się tu znaleźć. Wiedziała tylko, że nigdzie nie ma znajomych twarzy dam dworu, wśród których spędzała większość swoich dni. Szlochała więc głośno, powoli opadając z sił w poszukiwaniach kogoś, kto mógłby jej pomóc, aż w końcu zrezygnowana usiadła na ziemi ocierając łzy haftowaną chusteczką, niezbyt skutecznie, bo wciąż pojawiały się nowe.

Misaki też spojrzała na chłopaka. On zdawał się ją widzieć, nie to co reszta ludzi, którzy przechodzili obojętnie obok niej przez ostatnie godziny. Na tamtych zdarzyło jej się nawet krzyczeć, żeby zwrócili na nią uwagę, a ten widział ją po prostu, za co z góry go polubiła. Skierował na nią wzrok, kiedy inni go odwracali.
Wytarła wszystkie łzy i poprawiła włosy na tyle, na ile była w stanie to zrobić w ciągu kilkunastu sekund i podniosła się. I tak poczuła się zawstydzona, że chłopak mógł zobaczyć ją, gdy była w tak marnym stanie. To niedopuszczalne.

Dziewczyna przez moment zerknęła na chłopaka, jakby przybył z kosmosu, jednak później po tonie jego głosu stwierdziła, że mówi on zupełnie poważnie, co okropnie ją zaskoczyło.
-Co to shinigami? Proszę, wyjaśnij mi, o co chodzi i co się ze mną stało.
Na jej twarzy przez chwilę malowała się czysta dezorientacja, do momentu, aż zorientowała się, że całkowicie zaniedbała maniery. Zaczerwieniła się więc, dygnęła i przedstawiła się.
-Jestem Michelle. Bardzo miło mi cię poznać.

Ostatnio edytowany przez Misaki (2012-12-29 22:50:22)

Misaki zdarzało się już wcześniej kilka razy mdleć, ale zwykle działo się to dlatego, że miała za mocno ściśnięty gorset, czy zbyt długo stała na słońcu. Tym razem żadna z tych opcji nie była aktualna. Mimo, że nie zdążyła do końca zrozumieć słów wypowiedzianych przez dziwnie ubranego człowieka, wciąż nie wiedząc, czym tak dokładnie są ci shinigami, czy wspomniani puści, musiała dokonać wyboru. Jin nazwał shinigami "tymi dobrymi", ale przecież to, kto jest dobry a kto nie zależy tylko i wyłącznie od punktu widzenia. Powiedział, że puści żywią się duszami takimi jak ona... a więc ona była duszą. Co oznacza, że musiała zginąć. Dopiero teraz to pojęła, że nie żyje, a jednak wciąż znajduje się na tym świecie, wciąż ma jakieś emocje. Niesamowite, życie po śmierci istnieje. A ciekawe było jeszcze to, że mimo tego, że jej umysł stracił kontrolę nad ciałem (o ile można tą duchową powłokę nazwać ciałem), to sam wciąż pozostawał świeży i trzeźwy. Będąc nieprzytomną dziewczyna mogła myśleć.
Czas na wybór. Chłopak był pierwszą osobą, która zwróciła na nią uwagę i udzieliła informacji wtedy, gdy od wielu godzin nikt inny nie zatrzymał się przy niej nawet na sekundę. Czuła, że ma wobec niego jakiś dług. To właśnie do niego powinna się przyłączyć, nawet jeśli będzie musiała być, jak to ujął, wojownikiem. W tych wiekach kobiety nie wojowały, chociaż jej udało się nawet dowiedzieć, jak trzyma się miecz, i nawet jak z niego korzystać, przynajmniej w niewielkim stopniu. Dodatkowo jej głowę zajęła jeszcze jedna inteligentna myśl: skoro shinigami bronią dusze przed pustymi, to jeśli stałaby się rzeczonym pustym, to musiałaby z chłopakiem walczyć. I pewnie z tego boju nie wyszłaby zwycięsko. Pomyślała więc, że chce zostać shinigami. Podjęła wybór, ale wbrew pozorom nie było to takie proste. Sama musiała walczyć ze swoimi myślami, co było po pierwsze męczące, a po drugie - bolesne. Czuła się tak, jakby właśnie upominały się o nią moce ciemności. Prawie jak jakaś wiedźma, nawiedzona czymś w rodzaju czarnej magii, wiodącej piękne i bogate panienki do szaleństwa. Prowadziła pojedynek z zalewającą jej umysł ciemną masą, ale po -  jak jej się zdawało pod względem zakłóconej rachuby czasu - paru godzinach niezwykłej męki udało jej się pozbyć tego, co zaśmiecało jej istnienie. Miała mocny charakter. Wybrała, a od tego wyboru nie mogło odwieść jej już nic, zawsze tak miała, już od małego. Tę walkę mogła jednak nazwać największym pojedynkiem o swoje racje, jaki w życiu przeżyła.
Chwilę później otworzyła oczy.

Natsu błąkał się między uliczkami, w końcu dotarł na plac.Z początku niczym się nie wyróżniał dla duszy, jednak potem ujrzał wielką fontannę umiejscowioną na środku całego placu.Dusza poczuła iż już kiedyś widziała podobną, ale kto to wie w końcu stracił pamięć i nie wiedział, że jego ciało jest oddzielone od duszy.Jednak szkarłatnowłosy szybko spostrzegł iż inni ludzie go nie widzą ani nie słyszą, wywołało to u niego swego rodzaju panikę ale też lekką fascynację co zupełnie nie pasowało do jego charakteru.Gdy ta chwilowa euforia minęła mężczyzna zaczął się zastanawiać gdzie on u licha jest, oraz dlaczego nikt inny go nie widzi.-Czyżbym był czymś w rodzaju ducha?Jeżeli tak to co to za łańcuch?-Mówił do siebie spoglądając na łańcuch,bardzo interesowało go dlaczego jest na ziemi a nie w czymś w np. niebie.Może była to jakaś kara za grzech?Ale skąd on mógł to wiedzieć jego pamięć po prostu zniknęła a jego teraźniejsza postać znalazła się w tym mieście.Dusza postanowiła wykorzystać swój wolny czas i pochodzić po placu upewniając się czy jest niewidzialny.

Gdy mężczyzna sprawdzał czy ktoś go widzi zauważył, że od pewnego czasu śledzi go dziwnie ubrana postać.Jednak czerwonowłosy nie wiedział jeszcze czy to przypadek czy ona naprawdę go widzi. Natsu zaczął stanowczo przyśpieszać, nagle zobaczył na swoim barku czyjąś rękę. Szkarłatnooki potraktował z obojętnością rękę ściskającą jego ramię, jednak gdy postać za nim przemówiła postanowił się odwrócić.
-Witam, zaraz zaraz czy ty powiedziałeś, że jestem duszą?Zapytał mężczyzna, brzmiał jakby już nic go nie obchodziło.

Nowo poznany człowiek ukłonił się przed mężczyzna, szkarłatnowłosy patrzył tylko na niego obojętnie.
-No dobra, rób co tam musisz.Po raz kolejny Natsu ukazał swoją obojętność, w sumie nie chciał nigdzie iść ani nic robić.Teraz chciał tylko się położyć na czymś wygodnym i uciąć sobie drzemkę, lecz nic nie wskazywało na to iż będzie miał jakąkolwiek szansę na to.Jego leniwa natura coraz bardziej dawała się we znaki, możliwe było jednak, że mężczyźnie naprawdę coś groziło więc postanowił posłuchać się nieznajomego.