Misa spojrzała na miecz który miała w ręku i zastanawiała się, skąd on tak właściwie się wziął. Nie miała żadnego przy sobie. Działy się wokół niej dziwne rzeczy. Nie dość, że jest w jakimś miejscu, którego w życiu na oczy nie widziała, to jeszcze ma na sobie dziwny strój i miecz, który pojawił się kompletnie znikąd. Stwierdziła za to, że rękojeść jest jakby specjalnie przystosowana do jej dłoni, to taka broń idealna, lekka ale mocna, dodatkowo wygodna. Spojrzała na chłopaka zastanawiając się, co ma zrobić i przypomniała sobie treningi z bratem. Wyobraziła sobie, że to właśnie jej brat stoi przed nią i nawołuje do ataku. Zrobiła więc to, co wtedy: uniosła swój miecz i ruszyła w stronę mężczyzny z uśmiechem na twarzy, aby wykonać kilka prostych cięć, które jej brat zawsze odpierał.

Misaki była zdenerwowana, że ten mężczyzna był taki grubiański i nie znał manier. Owszem, był silniejszy i bardziej doświadczony, ale nie tak powinien się wyrażać do młodej kobiety. To nieładnie.
-Nie, w porządku.
Dziewczyna swoją dumę ma i nie będzie się skarżyć. Po prostu kontynuowała cięcia miecza, tak jak uczył ją brat: zwa razy w lewo, później w prawo, potem zmyłka i jeszcze jedno cięcie w lewo.