Akurat gdy lalka kończyła, w drzwiach stanęła córka gospodarza.
-O mój Boże, a cóż Ci się stało?? - spytała przerażona. Myślała najprawdopodobniej, że chodzi o zatrucie pokarmowe czy przecięcie... jedno. To ją na chwilę zamurowało.
-Jak to się stało, czy powinnam wiedzieć o czymś poza tym co widzę? - spytała wracając do fachowego tonu.

Lekarka popatrzyła chwilę na płatek, po czym nagle oczy szeroko jej się rozszerzyły. Szybko wybiegła a po chwili wróciła ze skrzynką. Ustawiła ją na stole i wyciągnęła jedną małą fioleczkę, po czym wylała z niej na spodeczek kilka kropel czerwonego płynu. Gdy wsadziła w płyn płatek, czerwień wyblakła. Młoda medyczka również wyblakła, jej skóra ze strachu zmieniła kolor na biel.
-Jest źle, bardzo źle, będziesz wielkim szczęśliwcem jeśli przeżyjesz - powiedziała po czym wyciągnęła czerwone, skórzane rękawiczki z mnóstwem napisów. Na grzbiecie miały ponaszywane różnobarwne, małe, płaskie kamienie z kolejnymi symbolami. Wzięła jeszcze z skrzynki bandaż i wcisnęła Ci go w usta.
-Trzymaj go, nie może się poruszyć - powiedziała lalce, strzeliła kośćmi w dłoniach i stojąc nad Tobą, położyła i przycisnęła ręce do twojej klatki piersiowej. Ręce gładko przeszły przez skórę i zagłębiły się w Twoich trzewiach... Przeszył Cię rozdzierający ból, ale nie taki jak gdyby normalnie rozszarpała Ci platę - ręce przez nią przeniknęły, ból za to był inny. O wiele, wiele gorszy.

Lekarka grzebała między trzewiami, widać było zielone błyski energii pod Twoją skórą. Znikała jednak opuchlizna i ropne ślady po zatruciach. Jeszcze chwila jednak minęła aż lekarka wyciągnęła zakrwawione rękawiczki z Twojego ciała, a na skórze klatki piersiowej widniała seria nacięć, łączących się razem w wielką bliznę, równo nad sercem. Poczułeś ulgę, bo w tym momencie przestałeś czuć już w ogóle ból po truciźnie, nie czułeś też już żadnych jej efektów.
-Nie ruszaj się jeszcze zaraz zabandażuję pozostałe ślady, truciznę jednak już zneutralizowałam, ze skutkiem pozytywnym. Będziesz żył. Podziękuj temu, kto po nakłuwał Rany po zatruciu żeby wypływała z nich krew, bo dzięki temu wypłynęła też część trucizny. Gdyby nie to, nie dała bym sobie z nią rady. A tymczasem musisz dużo odpoczywać i dużo pić - powiedziała zabierając się do bandażowania.

-Dobrze, skończyłam, jutro rano powinieneś być zdolny do samodzielnego odejścia z karczmy, do tego czasu radzę napić Ci się mojego mleka makowego, uśmierzy ból i ułatwi zaśnięcie. Tylko nie pij go za dużo, bo nie dość że nie będziesz mógł zasnąć, to będziesz chwilowo niezdolny do walki. W dużych ilościach to silny narkotyk, powtarzam - uważaj. Weź sobie całą butelkę na zapas, może Ci się przydać - powiedziała kładąc buteleczkę (pół litra) mleka makowego (morfina, heroina i inne opiaty) na stole obok Ciebie, i tłumacząc jeszcze, że jest gęste i wystarcza jeden łyk żeby uśmierzyć ból i uśpić. Potem wyszła, a wtedy Lalka popatrzyła na Ciebie z dziwną ulgą, ciesząc Się wręcz że jednak żyjesz.

Budzisz się rano wypoczęty. Lalka zdążyła już wrócić Cię z świata cieni. Buteleczka dalej leży tam, gdzie leżała wieczorem. Czujesz się jak nowo narodzony, nic Cię już nie boli, czujesz że możesz wstać i się trochę poruszać. Widać trucizna mimo iż była bardzo straszna, to po wyleczeniu nie powodowała trwałych szkód. Wypadało by jednak podziękować ładnej lekareczce...

Pani lekarz, jako córka szefa, obsługuje aktualnie klientów. Widzisz że roześmiana podaje śniadanie jakiemuś gadatliwemu, starszemu panu. Widać że lubi swoją pracę, jednak wracając po kolejne jedzenie spostrzega Ciebie.
-O, widzę że dużo lepiej się już czujesz, dobrze spałeś? - spytała troskliwie, z uśmiechem i niewinnie trzepiącymi rzęsami.

-Och... no tak... dobrze - zaczęła jąkać się dziewczyna, spaliła buraka i pobiegła do kuchni. Stałeś chwilę zdziwiony że nie dostałeś lepca,ale to w sumie dobrze. Masz jeszcze czas żeby się spakować i iść, jeśli już chcesz. Nagle jednak kuchnia znowu się otworzyła i z drzwi wybiegła lekarka. Wbiegła Ci prosto w ramiona, wtulając Ci się w pierś.
-Wróć do nasz jeszcze kiedyś, tylko uważaj na siebie, dobrze? - spytała szeptem nie przestając Cię przytulać.
-Chociaż zawsze mogłabym pójść z Tobą i pomagać Ci jako lekarka... - szepnęła, chociaż chyba bardziej do siebie, niż do Ciebie.