Garganta otworzyła się w bocznych uliczkach czarnego rynku w Stutgarcie. Wyszedł z niej Hayate Nizashi po czym się zamknęła.
- No dobra, nie było tak źle. Tylko gdzie teraz. - Chłopak ruszył owymi uliczkami, miał nadzieje znaleźć tu coś ciekawego do zjedzenia. Był też ciekaw czy istnieją jakieś inne istoty niż puści.

- Super! Czyli miałem rację, są jeszcze jakieś inne stworzenia z mocą. - Wygląda jakoś dziwnie ale może jednak coś potrafi, a może smakuje lepiej od pustych? Kto wie? Hayate przybrał pozycję obronną, na razie nie sięgał po miecz. Nagle ruszył biegiem w stronę Quinciego, próbował wskoczyć na budynek na którym owy kusznik stał i uderzyć go swoja wielką łapą w prawą rękę.Zaraz po tym stara się przeskoczyć na przeciwnikiem i kopnąć go w lewe udo.


Reiatsu: 2100
Siła: 8
Wytrzymałość: 2
Szybkość: 13
Zręczność: 10

Chłopak użył całej swojej siły by wyrwać się ze strzał i uciec przed kolejną, jeśli jednak był zbyt wolny wytwarza przed sobą tarczę z kości. Coraz lepiej rozumiem moje zdolności, może zamiast używać miecza pobawię cię nimi... w końcu to nie mój miecz. Po tym manewrze Hayate kopie tarczę  tak by ta leciała w stronę Quinciego, w ślad za nią rzuca jeszcze sześć ledwo widocznych gwiazdek shuriken. Nie patrząc czy trafił, stara się schować za budynkiem i przemieszczać się w ukryciu.


Reiatsu: 2100
Siła: 8
Wytrzymałość: 2
Szybkość: 13
Zręczność: 10

Ostatnio edytowany przez Hayate Nizashi (2013-01-12 12:54:28)

- Sam mówiłeś o strategii, a teraz wyzywasz od tchórzy... - Chłopak chciał znowu zasłonić się kością, tym razem w postaci ściany i uciec do kolejnego pomieszczenia. - Jeśli wszyscy z waszej rasy są tacy sami to chyba was nie polubię. - Jeśli Hayate udało się przejść do innego pokoju, tworzy tam szybko szczelnie zamknięty labirynt z kości, nawet na podłodze i suficie. Po tym manewrze osiąga swój limit i nie może tworzyć nowych struktur do czasu usunięcia wcześniejszych.


Reiatsu: 2100
Siła: 8
Wytrzymałość: 2
Szybkość: 13
Zręczność: 10

Hayate odparował całą kość, upewnił się że Quincy odszedł i wyszedł z kryjówki. Najpierw mówi że nie mam strategii, potem że jestem tchórzem a teraz ucieka. Co za popapraniec. Gorszy popapraniec niż Spyro. Chłopak przeszukał okolice w poszukiwaniu czegoś interesującego ale nic nie znalazł. Otworzył gargantę i przeszedł przez nią, a ona zamknęła się z lekkim opóźnieniem.

Może takiej zwykłej duszy jak Toshikatsu nic nie pozostało do roboty, co nie oznacza jednak, że był on nieprzydatny, czy że nie może załatwić sobie nic lepszego. Po tym świecie pałętało się przecież więcej nadnaturalnych stworzeń niewidocznych dla przeciętnego, ludzkiego oka, niż niektórzy byliby sobie w stanie wyobrazić. Jednym z takich właśnie stworzeń był pusty, wiecznie głodny jak wszyscy inni puści, który w miarę skutecznie działał, bo rósł w siłę i sprytnie unikał postaci, które pragnęły go zniszczyć. Czynnością, jaką aktualnie wykonywał, było polowanie na takie właśnie duszyczki jak ta przechadzająca się bocznymi uliczkami. Ruszył w jej stronę powolnym krokiem, miarowo uderzając w drogę swoimi sześcioma odnóżami, przypominał bowiem pająka.
-Chodź ty, duszyczko! - mruczał szeptem, jednak coraz bardziej się zbliżał, więc mógł zostać przez chłopaka usłyszany.

Może monstrum nie wyglądało na sprawnego biegacza, ale ono również umiało szybko przebierać łapami. Toshikatsu nie mógł nawet marzyć o tym, że uda mu się uciec, gdyż za kilka chwil olbrzymi pająk był już obok niego i pchnąwszy go jedną ze swoich włochatych łap na ziemię przycisnął go do niej nie dając duszy żadnej szansy na ucieczkę.
-I ty myślisz, że uda ci się uciec? - potwór przyglądał mu się z ogromnym zaciekawieniem, a można powiedzieć nawet - z apetytem. W końcu ten chłopak miał być jego posiłkiem.
-Zaraz cię zjem. Masz jakieś ostatnie życzenie? - nie żeby pusty miał to życzenie spełnić, ale nie zaszkodzi chyba, jeśli go wysłucha.